Grieff nie tylko wkupił się do ludzkiej świadomości jako ktoś, kto może pomóc, gdy policja porzuciła już sprawę, ale cieszy się też w więzieniu szczególnymi względami strażników. Moffat raz po raz powtarza nam, jaką okropną zbrodnię popełnił, a równocześnie doskonale rozumiemy, dlaczego Jefferson cieszy się takim uznaniem. Jest on tym mordercą, o którym oglądalibyśmy seriale dokumentalne.

W zamknięciu ( – recenzja, opinia o serialu Netflix. Wszyscy mamy w sobie mordercę

1. Sezon serialu nie jest potwierdzony i składające się z czterech odcinków “W zamknięciu” jest uznawane za miniserial.
2. Serial W zamknięciu może przypaść do gustu widzom, którzy przede wszystkim brytyjskie seriale od BBC, w których znajdziemy wiele ciekawych produkcji.
3. Czego bym jednak nie mówił o samym zakończeniu, muszę przyznać, że reszta serialu zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i mam nadzieję, że dostaniemy kolejny sezon, aby te wątki, których rozwiązania nie doczekaliśmy się tutaj, miały jeszcze szansę je dostać.
4. O ile wizja pomagającej policji hybrydy Sherlocka Holmesa i Hannibala Lectera (wspomniany skazaniec) jest zarysowana na tyle atrakcyjnie, że kupujemy ją bez drgnięcia powieki, o tyle logicznie dziurawy motyw duchownego jest zdecydowanie słabszym elementem tej historii.

Facet czekajacy na wyrok smierci ma dostep do telefonu 24h. Jego przyjaciel, ktory jest seryjnym morderca ale siedza sobie razem jak gdyby nigdy nic i rozwiazuja zagadki…

Z rozmowy z Radio Times wynika jednak, że Steven Moffat jest otwarty na wszelkie możliwości. Co ciekawe, “W zamknięciu” potrafi miejscami zaskoczyć widza. Harry (David Tennant) jest lubianym pastorem, głową rodziny i generalnie dobrym, zawsze starającym się robić to, co właściwe człowiekiem.

Jedna decyzja prowadzi do drugiej, aż kilka minut później jest już za późno, aby wszystko odkręcić. „W zamknięciu” to nowy Eurusd euro może utrzymać potencjał wzrostowy serial Stevena Moffata ze wszystkimi tego wadami i zaletami. Świetna obsada, wartka, wciągająca akcja i postacie i wydarzenia tak kompletnie nierealistyczne, że nie sposób się w nich nie zakochać. Do wyższej oceny zabrakło dosłownie jeszcze kilku minut, które rozwinęłyby zakończenie.

W zamknięciu – Sezon 1 (

Podobał mi Australian Dollar: AUD/USD (AUD=X) Poised For More Gains się serial, ale mam problem z motywacją głównego bohatera. Dlaczego pastor po prostu nie powiedział, czyj to pendrive? Na jednej szali było całe jego życie, a co, według niego, było na drugiej?

Konkluzja tego, co dzieje się w domu podobała mi się nawet sama w sobie, lecz sposób w jaki z tym wątkiem połączony został Jefferson Grieff jest tani i absolutnie niezasłużony. Na domiar złego historia kończy się niemalże dosłownie sekundę później, więc na jakiekolwiek satysfakcjonujące wytłumaczenie co i jak nie mamy co liczyć. Powiedzmy sobie szczerze – to nie jest realistyczny serial. Podobnie odrealnioną postacią jest przetrzymywana wbrew swojej woli osoba obawiająca się, że zostanie zamordowana, a jednocześnie cały czas kombinująca na kilka frontów jakby się tu uwolnić. Lecz to właśnie te ich niebanalne charaktery sprawiają, że wszystkie cztery, trwające około 60 minut każdy, odcinki chce się oglądać ciurkiem, jeden po drugim.

W zamkni�ciu – kryminalny brytyjski miniserial BBC zadebiutowa� na Netflix

To nie zależy ode mnie i nie zależy od nadawców — to tak naprawdę zależy od publiczności, prawda? Ale jeżeli ktoś by tego chciał, trzeba usiąść i zastanowić się, czy tam coś więcej do zrobienia. Chociaż “W zamknięciu” (“Inside Man”) zakończyło historię Harry’ego Watlinga (David Tennant), to scena po napisach z Jeffersonem Grieffem (Stanley Tucci) sugeruje, że może się tam kryć więcej historii, jakie Steven Moffat mógłby opowiedzieć w kolejnym sezonie — albo i kilku.

Zdjęcia serialu W zamknięciu

Z początku nie jest zainteresowany rozmową z Beth, lecz wszystko to zmienia się, kiedy ta wraca do niego z prośbą o pomoc, tym razem szczerą. Swój nowy miniserial Moffat oparł na dość typowej dla siebie intrydze – miejscami zaskakująco pomysłowej, czasem Aktualne wiadomości w różnych formach zaś – kuriozalnie niedorzecznej. Twórca, podobnie jak miało to zresztą miejsce we wspomnianym “Sherlocku”, niejednokrotnie wymaga od widza zawieszenia niewiary – czasem przychodzi ono gładko, czasem, nie ukrywam, zdecydowanie trudniej.Pozornie niezwiązane ze sobą wątki są pod tym względem nieproporcjonalne. O ile wizja pomagającej policji hybrydy Sherlocka Holmesa i Hannibala Lectera (wspomniany skazaniec) jest zarysowana na tyle atrakcyjnie, że kupujemy ją bez drgnięcia powieki, o tyle logicznie dziurawy motyw duchownego jest zdecydowanie słabszym elementem tej historii. To mężczyzna, który popełnił straszliwą zbrodnię, a ponieważ jest niczym Sherlock Holmes — tyle że w więzieniu — rozwiązuje różnego rodzaju zagadki kryminalne.

Stojący za kamerą Paul McGuigan świetnie czuje materiał, praktycznie non stop dając widzom pełne napięcia momenty, dodatkowo akcentowane świetnymi występami całej obsady. Nigdy nie możemy być pewni co za chwilę się wydarzy, w którą dokładnie stronę pójdzie fabuła. Do tego regularnie przykuwające uwagę ujęcia autorstwa Tony’ego Slatera Langa, z kamerą ślizgającą się po różnych pomieszczeniach, interesującą grą świateł, a wszystko to klimatycznie pocięte przez Steve’a Ackroyda i i Berny’ego McGurka. Moffat podkreślił jednak, że nigdy nie chciał tworzyć serialu, który jest ciągnięty na siłę, nie mając nic nowego do opowiedzenia. Skazany na śmierć Amerykanin pasjonujący się rozwiązywaniem zagadek pomaga młodej brytyjskiej dziennikarce w poszukiwaniach zaginionej przyjaciółki. Warto go obejrzeć także ze względu na naprawdę dobrą aktorską obsadę i trzymającą w napięciu fabułę.